Δυο εβδομάδες μετά την προγραμματική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία κι ενώ οι περιοδείες του Αλ. Τσίπρα και των στελεχών του κόμματος και οι μαζικές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος μιλάει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. “Ξέρουμε, θέλουμε και μπορούμε να αποτελέσουμε τον πυρήνα μιας εναλλακτικής προοδευτικής διακυβέρνησης στην υπηρεσία της κοινωνικής πλειοψηφίας”, υπογραμμίζει, τονίζοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία είναι έτοιμος με το πρόγραμμά του εάν ο Κ. Μητσοτάκης αποφασίσει να πάει σε πρόωρες εκλογές. Ασκεί σφοδρή κριτική στον πρωθυπουργό για την αποτυχία του στη διαχείριση της πανδημίας και το εμβολιαστικό πρόγραμμα τονίζοντας πως θέλει να κρύψει τα εγκληματικά λάθη του και γι’ αυτόν τον λόγο επενδύει στον πιο βαθύ και χυδαίο διχασμό. Ενώ απαντάει τι θα έκανε διαφορετικά εάν ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία ήταν στην κυβέρνηση.
Τα κρούσματα εκτοξεύονται, το εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν προχωρά βάσει του σχεδιασμού που είχε προαναγγείλει η κυβέρνηση και η αβεβαιότητα εντείνεται εν μέσω της τουριστικής σεζόν. Πώς σχολιάζετε τα μέτρα που ανακοινώθηκαν; Διαφωνείτε με την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών; Τι διαφορετικό θα κάνατε αν ήσασταν στην κυβέρνηση;
Σίγουρα δεν θα πανηγυρίζαμε κάθε τρεις μήνες ότι νικήσαμε τον κορωνοϊό, στέλνοντας μηνύματα εφησυχασμού στους πολίτες, για να βρισκόμαστε πάλι σήμερα στο σημείο μηδέν. Και μάλιστα εν μέσω τουριστικής σεζόν και οικονομικού αδιεξόδου. Σίγουρα δεν θα τους καλούσαμε να πετάξουν τις μάσκες για τρεις εβδομάδες, όταν η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα προειδοποιούσε για τσουνάμι κρουσμάτων από τη μετάλλαξη Δέλτα. Σίγουρα δεν θα πανηγυρίζαμε με ψεύτικα στοιχεία εμβολιασμών ότι είμαστε πρωτοπόροι στην Ευρώπη, στέλνοντας μήνυμα χαλάρωσης στους πολίτες που δεν έχουν ακόμα εμβολιαστεί. Και σίγουρα δεν θα οδηγούσαμε στο πρωτοφανές φιάσκο με το AstraZeneca, που έριξε νερό στον μύλο των αμφιβολιών για πολλούς νέους, ούτε θα επιχειρούσαμε εν συνεχεία να τους εξαγοράσουμε με χαρτζιλίκι 150 ευρώ.
Κύριε Ραπανάκη, ο κ. Μητσοτάκης έχει αποτύχει παταγωδώς στην πανδημία και το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι έχει κάνει μπάχαλο και το εμβολιαστικό πρόγραμμα. Ο στόχος για 70% πλήρως εμβολιασμένων τον Ιούνιο χάθηκε, ενώ στα μέσα Ιουλίου βρισκόμαστε λίγο πάνω από το 45%. Και γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι πολίτες, που διατηρούν σε έναν βαθμό επιφυλάξεις, αλλά η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, που, αντί να τις απαλείψει και να πείσει τον κόσμο να εμβολιαστεί, τις καλλιέργησε και τις γιγάντωσε με τις αδιανόητες παλινωδίες της. Και, φυσικά, με το γεγονός ότι έδωσε ένα σκασμό εκατομμύρια για να διαφημίζουν τα Μέσα όχι το σωτήριο εμβόλιο αλλά τον σωτήρα Μητσοτάκη. Αυτά θέλει να κρύψει ο κ. Μητσοτάκης, τα εγκληματικά λάθη του, και επενδύει στον πιο βαθύ και χυδαίο διχασμό. Διαχειρίζεται το φιάσκο του επενδύοντας στον κοινωνικό αυτοματισμό, ώστε να αποφύγει αυτό που φοβάται: Για να μην στραφούν εναντίον του όλοι οι πολίτες, στρέφει τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη. Τους ηλικιωμένους απέναντι στους νέους, τους ασθενείς απέναντι στους υγειονομικούς. Τους εργαζόμενους απέναντι στους ανέργους.
Με ρωτάτε όμως και τι διαφορετικό θα κάναμε. Τα αυτονόητα, αυτά που πλέον φωνάζει και ο απλός κόσμος, όχι μόνο οι επιστήμονες. Είναι δυνατόν να είμαστε 1,5 χρόνο σε πανδημία και ακόμα να συζητάμε ότι πρέπει να ενισχυθεί το ΕΣΥ; Και η κυβέρνηση, αντί να κάνει έστω και τώρα προσλήψεις μόνιμων γιατρών, να ανοίγει κουβέντα για συγχωνεύσεις νοσοκομείων και απομάκρυνση του «πλεονάζοντος προσωπικού»; Είναι δυνατόν να μην έχουν κάνει απολύτως τίποτα για την πρωτοβάθμια Υγεία, ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία που απειλούνται για τρίτη φορά να γίνουν μονάδες μίας νόσου; Το ξέρετε ότι έχουμε τη μεγαλύτερη πλεονάζουσα θνησιμότητα στην Ευρώπη αυτόν τον χρόνο; Ότι δηλαδή χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όχι από Covid-19 αλλά από άλλες παθήσεις, διότι δεν μπορούσαν να νοσηλευθούν λόγω υπερφόρτωσης του ΕΣΥ. Είναι δυνατόν να ξανανοίξουν τα σχολεία όπως ακριβώς έκλεισαν δύο φορές; Χωρίς επιπλέον αίθουσες και με 27 και 30 μαθητές ανά τάξη; Είναι δυνατόν να παστώνεται ο κόσμος στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς 1,5 χρόνο και η κυβέρνηση να λέει ότι εκεί δεν κολλάει;
Η αποκάλυψη σε σχέση με το ανακριβές πόθεν έσχες του πρωθυπουργού δεν έχει επί της ουσίας διαψευστεί από το Μέγαρο Μαξίμου. Προτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία να πάρει πρωτοβουλίες ώστε να δοθούν απαντήσεις;
Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή, φιλελεύθερη χώρα, η δήλωση ψευδούς πόθεν έσχες από τον πρωθυπουργό θα μονοπωλούσε την ειδησεογραφία και ενδεχομένως να οδηγούσε και σε πολιτικές εξελίξεις. Στην Ελλάδα όμως της λίστας Πέτσα, ο κ. Μητσοτάκης νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Εμείς όμως δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτή την υπόθεση έτσι. Θα πάρουμε κάθε θεσμική πρωτοβουλία για την ανάδειξη αυτού του κορυφαίου θέματος. Και ο κ. Μητσοτάκης αργά ή γρήγορα θα κληθεί να δώσει λογαριασμό στους πολίτες.
Ο Αλ. Τσίπρας έχει αναφερθεί επανειλημμένα στον στόχο της νίκης στις εκλογές με απλή αναλογική έστω και με μία ψήφο. Θεωρείτε ότι ο Κ. Μητσοτάκης σχεδιάζει την προσφυγή σε πρόωρες κάλπες; Είναι έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία να σηκώσει το γάντι;
Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει ξεχάσει ούτε δευτερόλεπτο τον σχεδιασμό του να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Και το σκέφτεται όλο και πιο πολύ όσο βλέπει να συσσωρεύονται τα αδιέξοδα των επιλογών του. Ανέβαλε πάλι την ψήφιση των μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, για να μην δημιουργήσει εσωκομματική αναταραχή στη Ν.Δ. Ανέβαλε την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, διότι του ζητήθηκαν από την Κομισιόν ισοδύναμα μέτρα τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ ετησίως, που σημαίνει ότι πρέπει ή να επιβάλει νέους δυσβάσταχτους φόρους ή να κόψει τις κύριες συντάξεις για να ψηφίσει το τζογάρισμα των ασφαλιστικών εισφορών από τους φίλους του. Κάθε κίνησή του έχει σαφή προεκλογική οσμή. Τώρα, εάν θα το πράξει την ώρα που βουλιάζει τη χώρα πάλι στην πανδημία και την οικονομική καταστροφή για να επιχειρήσει να διασώσει πολιτικά ό,τι μπορεί με πρόωρες εκλογές, είναι κάτι που μένει να φανεί. Σε κάθε περίπτωση, εάν το πράξει, θα υποστεί και τις συνέπειες. Τόσο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. είναι έτοιμος, με ένα σαφές ριζοσπαστικό, αριστερό και προοδευτικό πρόγραμμα εναλλακτικής διακυβέρνησης, όσο όμως και γιατί οι πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα που φέρνει ο κ. Μητσοτάκης για τους εργαζόμενους με μικρότερους μισθούς και περισσότερη δουλειά, για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που επιβίωσαν της δεκαετούς κρίσης για να βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπες με λουκέτα λόγω έλλειψης ρευστότητας, για τα νοικοκυριά που πλέον θα αρχίσουν να χάνουν την πρώτη κατοικία τους. Αντιλαμβάνονται ότι το Μεσοπρόθεσμο που ψήφισε προβλέπει προσαρμογή από το 7% έλλειμμα φέτος στο 2% πλεόνασμα το 2023 . Ξέρετε τι σημαίνει 9 μονάδες δημοσιονομική προσαρμογή; 16 δισ. ευρώ. Να δούμε πού ακριβώς θα τα βρει, γιατί όλοι κάτι φανταζόμαστε. Και αντιλαμβάνονται, φυσικά, και την απόπειρα απόδρασης της πιο αποτυχημένης κυβέρνησης που σχεδιάζει ο κ. Μητσοτάκης, εκμεταλλευόμενος τη μιντιακή παντοκρατορία του.
Είναι εφικτό να ανατραπεί η δημοσκοπική εικόνα; Πώς μπορούν να πειστούν να βρεθούν ξανά στην κάλπη της Αριστεράς οι νέοι και οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το ’12 και το ’15 αλλά όχι το 2019; Ποια είναι η εικόνα και τα μηνύματα που παίρνετε από τις περιοδείες και τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα;
Το ζητούμενο δεν είναι να ανατραπεί η δημοσκοπική εικόνα, αλλά να δημιουργηθούν οι όροι της πολιτικής αλλαγής για να απαλλαγεί ο τόπος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από μια κυβέρνηση που ρημάζει την κοινωνία, την οικονομία και τη δημοκρατία. Σε αυτή τη φάση υπάρχει ξεκάθαρη κυβερνητική φθορά με σταθερούς ρυθμούς, η οποία ενδεχομένως να είναι και αναντίστρεπτη τάση. Η κυβέρνηση απέτυχε στη διαχείριση της πανδημικής κρίσης και ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι είπε τρία μεγάλα προεκλογικά ψέματα, όταν υποσχέθηκε περισσότερες και καλύτερες δουλειές, λιγότερους φόρους και ασφάλεια. Φυσικά όμως, δεν αρκεί μόνο να φθείρεται η κυβέρνηση. Η πολιτική δεν λειτουργεί με τέτοια μηχανική ούτε είμαστε υπέρμαχοι της αντίληψης του «ώριμου φρούτου». Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών του αριστερού και προοδευτικού χώρου που αφενός επιδιώκουν να ξεμπερδεύουμε με αυτή τη διακυβέρνηση, που γυρνά τον τόπο πολλά χρόνια πίσω σε συνταγές αποτυχίας και καταστροφής, αφετέρου πιστεύουν πως υπάρχουν ανοιχτές προοπτικές για μια διαφορετική και μακρά περίοδο ευημερίας και δημοκρατίας. Είμαστε εδώ, μέσα στην κοινωνία και στους κοινωνικούς αγώνες, είμαστε παρόντες και παρούσες, καταθέτουμε ολοκληρωμένο σχέδιο προς την κοινωνία, που θα εμπλουτίζεται διαρκώς από την κοινωνική επισήμανση και εμπειρία. Αναγνωρίζοντας και τα λάθη μας ξέρουμε, θέλουμε και μπορούμε να αποτελέσουμε τον πυρήνα μιας εναλλακτικής προοδευτικής διακυβέρνησης στην υπηρεσία της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μιλάτε για προοδευτική κυβέρνηση και συμμαχίες, κοινωνικές και πολιτικές. Ποιο είναι το πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο που μπαίνει σε αυτό το κάλεσμα; Είναι μια συζήτηση που θα επιδιώξετε να ανοίξετε άμεσα με τις δυνάμεις που τοποθετούνται στον προοδευτικό και δημοκρατικό χώρο και στην Αριστερά;
Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα έχει τόσο έγκαιρα ένα τόσο ενδελεχώς επεξεργασμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό, που προέκυψε μέσα από βαθιά προγραμματική συζήτηση όχι μόνο μέσα στο κόμμα αλλά και με εργαζόμενους, παραγωγικούς φορείς, οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το οποίο κινείται στον αντίποδα της ακολουθούμενης νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής. Το προσκλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία σε όλες τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικές, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα στο κλείσιμο της Προγραμματικής μας Συνδιάσκεψης, δεν είναι ούτε ρητορικό ούτε κενό περιεχομένου. Την ώρα που η κυβέρνηση της Ν.Δ. σαρώνει ό,τι βρει μπροστά της, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει μια εναλλακτική. Τα κόμματα της ήσσονος αλλά και εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, είτε το θέλουν είτε όχι, οφείλουν να πάρουν θέση: Είναι υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ την επομένη του σχηματισμού μιας προοδευτικής κυβέρνησης; Είναι υπέρ της ρύθμισης του πανδημικού χρέους με πρόβλεψη διαγραφής μέρους του, ώστε να μπορέσει να επανεκκινήσει η οικονομία και να μην οδηγηθούμε σε αθρόα λουκέτα; Είναι υπέρ ενός νέου πτωχευτικού πλαισίου που θα επαναφέρει την προστασία της πρώτης κατοικίας, την οποία κατάργησε ο κ. Μητσοτάκης ακόμα και για φυσικά πρόσωπα; Είναι υπέρ ενός ισχυρού νέου κοινωνικού κράτους με σημαντική ενίσχυση του ΕΣΥ και της δημόσιας Παιδείας; Θέλουν τη διατήρηση ή την κατάργηση του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη και των αντιεκπαιδευτικών νόμων Κεραμέως; Αυτά είναι ερωτήματα που δεν θέτει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία αλλά η καθημερινότητα των πολιτών, η οποία γίνεται κάθε μέρα και πιο αβίωτη.
Η ελληνική κοινωνία ψηφίζει πλειοψηφικά προοδευτικά
Μιλώντας με γκραμσιανούς όρους, η Ν.Δ. επιχειρεί να οικοδομήσει ιδεολογική ηγεμονία στην κοινωνία και ταυτόχρονα να ελέγξει περαιτέρω τους θεσμούς. Εξάλλου ο στόχος για εξοβελισμό της Αριστεράς και των ιδεών της είναι διακηρυγμένος στόχος από τον Μάκη Βορίδη και όχι μόνο. Με δεδομένη την εμπειρία σας από τη διακυβέρνηση της χώρας σε ασφυκτικές συνθήκες, ποια μπορεί να είναι η απάντηση, η ανταγωνιστική στρατηγική της Αριστεράς;
Ο πολιτικός αγώνας έχει πάντοτε και την ιδεολογική πλευρά του. Δεν υπάρχει πολιτικός αγώνας χωρίς αγώνα ιδεών. Ακόμα και όταν αυτό επιχειρείται να συγκαλυφθεί πίσω από έναν υποτιθέμενα μη ιδεολογικό λόγο, τον λόγο της τεχνοκρατίας. Και αυτό, ξέρετε, ιδεολογία είναι, η ιδεολογία της μη ιδεολογίας. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε πρώτα τι επιχειρεί ο Κυρ. Μητσοτάκης με την ηγετική ομάδα του στο εσωτερικό της Ν.Δ. και τι συμβαίνει στο εσωτερικό της παράταξής του. Είναι βέβαιο ότι η Ν.Δ. απομακρύνεται από τη δομική «καραμανλική» της παράδοση. Ιδεολογικά είναι ένα υβρίδιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και εξτρεμιστικής Δεξιάς. Επιχειρεί να εμφανίζεται με διπλή ταυτότητα, και ως η ελληνική εκδοχή του Μακρόν και ως η ελληνική εκδοχή του Όρμπαν. Βέβαια, μια πιο ενδελεχής παρατήρηση των δύο παραδειγμάτων μπορεί να δείξει και πολλά σημεία σύμπτωσης. Σε κάθε περίπτωση, ο Κυρ. Μητσοτάκης προσωπικά διακατέχεται από τις αποτυχημένες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και στην ελληνική εκδοχή είναι από τους ιδεολογικούς αντίπαλους όλων των λαϊκών και δημοκρατικών κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης. Όσο κι αν θέλει ο ίδιος και ο σκληρός πυρήνας του επιτελείου του να παρουσιάζεται ως κοινωνικά και πολιτικά φιλελεύθερος, τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά του τον οδηγούν αναγκαστικά στη στενή σχέση με το δόγμα Βορίδη και τα σκληρά και στεγανά ακροατήρια της Δεξιάς με τους γνωστούς αντιαριστερούς ηθικούς πανικούς.
Χρησιμοποίησε, βέβαια, και δύο πολιτικές μαρκίζες για να ρίξει στάχτη στα μάτια φιλελεύθερων ακροατηρίων. Το «επιτελικό κράτος», που τα δύο αυτά χρόνια αποδεικνύεται κάθε μέρα ότι δεν είναι τίποτα άλλο από την πλήρη ιδιοποίηση του κράτους στην πιο σκληρή κομματική και πελατειακή μορφή, και την «αριστεία», που επίσης υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα τα οποία αποδεικνύουν πόσο απέχει από αυτήν και τον περιβόητο τεχνοκρατισμό το πολιτικό προσωπικό και οι επιλογές του Κυρ. Μητσοτάκη.
Το πολιτικό σχέδιό του όμως προσκρούει σε γεγονότα:
Δεν είναι ο Κυρ. Μητσοτάκης εκείνη η ηγετική φυσιογνωμία που θα μπορεί να απευθύνεται στις μάζες αδιαμεσολάβητα, χωρίς να έχει την ανάγκη -και τις δεσμεύσεις που προκαλεί αυτή η ανάγκη- από ενδιάμεσους στην κοινωνική απεύθυνση.
Επιδιώκει την επιβεβαίωση του προσωπικού του success story ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Λειτουργεί στις κρίσεις με αυταρέσκεια και αλαζονεία και έχοντας την υποστήριξη των σκληρών δεξιών και του μιντιακού κατεστημένου θα εμφανίζεται με ψευδαίσθηση κοινωνικής αποδοχής.
Η ανικανότητα και οι αποτυχίες τον οδηγούν όλο και περισσότερο σε όλο και μεγαλύτερο κοινωνικό -και άρα πολιτικό- διχασμό.
Υπάρχει ένα δεδομένο στην πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Το άθροισμα της εκλογικής αποτύπωσης παραμένει προοδευτικό και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά. Εσωτερικές ταξινομήσεις γίνονται ανά περιόδους στους δύο χώρους και προκύπτουν κυβερνητικά αποτελέσματα. Βέβαια, αυτό το δεδομένο από μόνο του δεν είναι ικανό να οδηγήσει σε πολιτική αλλαγή, ακόμα κι αν η κοινωνία βιώνει μία από τις πιο σκληρές δεξιές περιόδους. Απαιτείται ιδεολογικός αγώνας σε όλα τα μέτωπα. Από την οικονομία και τον ρόλο της εργασίας και των μισθών στο νέο παραγωγικό παράδειγμα μέχρι τα ζητήματα της δημοκρατίας και τη μάχη απέναντι στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, την έμφυλη βία.
Ο αγώνας όμως για μια αριστερή και προοδευτική διακυβέρνηση έχει ανάγκη και από ένα αξιόπιστα ριζοσπαστικό πρόγραμμα τομών, που θα περιορίζει διαρκώς τις κοινωνικές ανισότητες και θα εμβαθύνει τη δημοκρατία, θα εγγυάται την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική δικαιοσύνη, θα εμπιστεύεται και θα δίνει διέξοδο στις νέες δυνάμεις και τα αισιόδοξα κινήματα που αναδύονται.
